Niniejsza książka bada wplyw paktu reform zaproponowanego przez UNESCO na pedagogikę uniwersytecką w zakresie ksztalcenia nauczycieli. Jej centralnym problemem jest kwestia zapowiadanej nowej funkcji spolecznej uniwersytetu w XXI wieku i jej reperkusji dla uniwersyteckiej pedagogiki ksztalcenia nauczycieli, jako propozycji zdolnej do wyjścia poza ideę zwyklego przystosowania jednostek do konsolidacji zmian spolecznych na nowych etapach organizacji hegemonicznej racjonalności. Proponowane cwiczenie charakteryzuje się jako ruch dialektyczny zbudowany w oparciu o teoretyczno-metodologiczne koncepcje reprodukcji i sprzeczności, zapośredniczone przez kategorie analityczne charakterystyczne dla pedagogiki uniwersyteckiej, w tej pracy przelożone na koncepcje wymiaru technicznego, naukowo-pedagogicznego i spoleczno-politycznego wymiaru ksztalcenia nauczycieli. Praca pokazuje, że reformizm wyartykulowany przez UNESCO dostosowuje spoleczną funkcję pedagogiki uniwersyteckiej do jej adaptacyjnej funkcjonalności w zakresie reprodukcji i spolecznej legitymizacji nowego porządku produkcyjnego oraz do samego uzasadnienia jej funkcjonalności jako organizacji produkcyjnej.